De eerste dagen - Orientatie tm vrijdag
29 augustus
Vrijdag 22 augustus
Eerst gingen we naar het huis van onze Nederlandse collega’s Jan en Annette om daar even bij te komen en om de lunch te gebruiken, dat was zeer welkom! We werden getrakteerd op kaastosti’s! Wat een onverwachte verrassing! Verder konden we o.a. genieten van een heerlijke inheemse fruitsalade, bestaande uit banaan, papaja en ananas! Daar kwamen we van bij!
Toen brachten ze ons naar het huis ernaast, waar wij zullen wonen. Het zag er allemaal keurig uit. Er hing een slinger van A4-tjes, met elk een letter die samen het woord “Welcome!” vormden. Ook stonden er bloemen op tafel, lagen er bananen op de fruitschaal en in de keuken stond een welkomstpakket in een doosje met een aantal verpakte levensmiddelen. Hartverwarmend!
Het bed was opgemaakt, dus nadat we de bagage hadden binnen gezet en het een en ander vast uit tassen en koffers hadden gehaald, ben ik eerst eens even lekker op dat uitnodigende bed gaan liggen.
Voor de avondmaaltijd waren we uitgenodigd bij twee vrouwelijke collega’s van Amerikaanse afkomst, die samen een appartement delen. Jan en Annette met hun dochter van 16 waren ook van de partij. Er was een heerlijke maaltijd klaargemaakt en dat lieten we ons uiteraard weer goed smaken! We werden nog uitgenodigd om koffie te drinken in de zithoek zodat we nog wat verder konden kennismaken, maar zelf rolde ik haast om van moeheid, dus niet al te laat vertrokken we weer en zochten we lekker ons bedje op.
N.B. Ik vertel hier hoofdzakelijk ons verhaal vanuit mijn beleving, maar het is het verhaal van ons tweeën. Terwijl ik dit schrijf zijn we al een paar dagen verder en het blijkt dat we allebei heel ongeregeld slapen. Dat noemen ze een jetlag J. Vaak ben ik wakker, terwijl Sinco lekker ligt te snurken en even later slaap ik weer terwijl Sinco wakker is. Vaak gaan we dan even uit bed en wat achter de computer zitten, mailtjes checken en beantwoorden, of gewoon even een poosje opzitten en wat drinken. Maar dat hoort erbij.
Zaterdag 23 augustus
Ik werd al vroeg wakker die eerste morgen.
Ik voelde me compleet ontspannen en heb een hele tijd in donker op de bank in de huiskamer gezeten en alles op me in laten werken.
Wat een gewaarwording. Na bijna een hele week op reis te zijn geweest zit je opeens aan de andere kant van de wereld in een ander huis en alles is anders.
In de loop van de ochtend hadden we afgesproken met Jan en Annette. Zij zouden ons een rondleiding over het terrein geven en alles laten zien. Het is een mooi aangelegd terrein. Vanuit de lucht ziet het er natuurlijk heel anders uit. Wij hadden natuurlijk voornamelijk een indruk van de luchtfoto’s die we gezien hadden, en ik vond het er een beetje saai uitzien. Het leek een heel groot omheind grasveld met hier en daar wat saaie huisjes en gebouwtjes. (Sorry, ik hoop dat ik niemand kwets, maar ik zeg alleen zoals ik het zag. Maar nu maak ik het weer helemaal goed, want het ziet er echt heel goed uit!) Het is ruimer dan het op de foto lijkt, dus die hekken vallen niet storend op. Ik zou het nu meer omschrijven als een mooi aangelegd vakantiebungalowpark. Hier en daar palmbomen en andere inheemse bomen, zoals papaja, citroen, mango, en vast nog meer. Bij sommige huizen zijn mooie bloementuintjes aangelegd. Vooral de tuin van onze buurman Jan verdient een compliment! Alle mogelijke inheemse planten en bloemen en vruchtbomen enz. heeft hij op een mooie en speelse manier aangelegd. Een lusthofje!
De gebouwen en huizen zijn vooral praktisch gebouwd. Aan de buitenkant niet spectaculair, maar voor zover we nu van binnen een paar huizen bezocht hebben, ziet het er echt gezellig uit. Iedereen heeft er zijn persoonlijk stekkie van gemaakt. Dat mogen wij dus ook gaan doen!
Wij maken nu nog gebruik van de meubels en inventaris van een ander Nederlands echtpaar, dat nu op verlof is. Maar het is de bedoeling dat wij onze eigen meubeltjes, enz. inde loop van de tijd zullen bijeen vergaren. Er is veel te koop in de stad en er is ook vaak veel tweedehands te krijgen van andere zendelingen die b.v. vertrekken of op verlof gaan, enz.
Er zijn hier tegenwoordig gewoon wasmachines, dus dat is anders dan we destijds op Sumba gewend waren, daar was nauwelijks elektriciteit, dus alles gebeurde met de hand. Dat had ook wel wat, vooral omdat ik dat niet zelf hoefde te doen J. Dat deden de meisjes van Sumba met veel liefde.
De wasmachines die hier normaal zijn, zijn een soort combi’s, bovenladers in twee delen. Een wasgedeelte met een draaiende vin en een centrifuge. Je moet zelf de handelingen verrichten voor het spoelen, etc. Beetje ouderwets dus, ook warmt hij niet en gaat het alles met koud water, zelfs de zeeppoeder is daarop afgestemd. De dochter van Jan en Annette doet het graag, dus zij bood aan ons eerste wasje te verzorgen, aangezien wij zelf nog geen machine hebben. Lux hoor! Toen we dus terugwaren van ons rondje over het terrein, hing ons wasje al lekker aan de waslijn!
Er zijn kantoortjes, daar werken dus zendelingen die de taak hebben het hele terrein te beheren, de financiën en allerlei zaken voor de gezinnen die in de Bush werken. Er is een drukkerij waar de lesboekjes voor de stammen in orde worden gemaakt. Alles is in principe heel degelijk georganiseerd, maar helaas kampen ze vaak met personeelstekort op de diverse posten!
Er is natuurlijk het schoolgebouw met bibliotheek. Een werkloods, waar hout bewerkt kan worden. Daar worden b.v. meubels en keukens en van alles gemaakt voor mensen die in de Bush werken of hier op het terrein. Maar helaas is er momenteel geen houtbewerker meer. Je kunt eventueel zelf iets maken en dan de machines en het gereedschap gebruiken tegen vergoeding. Alles kost geld en dat moet uiteraard ergens vandaan komen. NTM heeft een eigen klein vliegtuigje, daar is een piloot voor die met zijn vrouw hier ook ergens woont. Verder is er een kleine winkel voor dagelijkse levensbehoeften, die is drie keer per week open. Er is wat verse groente, zelfs appeltjes verkrijgbaar, ingevroren vlees, aardappelen, allerlei verpakte levensmiddelen en toiletartikelen. Er is ook een ruimte met grote voorraden die van tijd tot tijd naar de werkers in de Bush worden gebracht, enz. enz. Veel wordt geïmporteerd uit Australië.
En dan is er natuurlijk het internaat, de dorm, zoals ze dat hier noemen. En daar wonen wij onder. Daar verblijven op dit moment 7 tieners, van wie de ouders elders op de eilanden werken. Het echtpaar dat de dorm runt heeft zelf 3 kinderen, waarvan er 2 ook tieners zijn. De jongste is 9 jr. Af en toe hoor je wel gestommel en gejoel boven, dat klinkt wel gezellig!
Bij de ingang van het hek is altijd een waker, dat is een inwoner van Papua-land en die woont met zijn gezin ook op het terrein. Er zijn vast nog wat meer dingen, maar ik weet nog niet alles, voorlopig geeft dit een indruk van de situatie.
Ook ’s nachts lopen er ingehuurde bewakers rond, dat schijnt behoorlijk nodig te zijn. Als ergens blanken komen, ruiken de inlanders geld en mooie spullen.
Alle mensen die hier werken zijn dus onderdeel van dé taak, en dat is de mensen in de Bush bereiken met de blijde verlossingsboodschap van Jezus Christus.
NTM is niet de eerste en enige organisatie, maar er wordt een zeer belangrijke bijdrage geleverd om met elkaar de boodschap van het Licht in de duisternis te brengen!
Nadat we dus het terrein over waren gelopen, diverse gebouwtjes van dichterbij en/of van binnen bekeken hadden, hier en daar een praatje gemaakt, kochten we wat leeftocht in het winkeltje en keerden we richting huis. Bij Jan en Annette een broodje gegeten op z’n Hollands, dochter M. had een heerlijke tonijnsalade klaargemaakt, waarna het tijd was voor de middagrust. Voor de thee was ik ook uitgenodigd en mocht Annette volgen in het eigen zwembadje. Zij hebben een opblaasbaar badje van ongeveer 2 á 3 meter doorsnee, dus daar kun je heerlijk even in afkoelen. Niet dat het water echt koud is, dat is hier bijna nooit.
Die avond waren we op de maaltijd genodigd bij de internaatsouders. Ze hadden op de barbecue sausijsjes gebakken, er was brood en salade, en het was leuk om zo kennis te maken met de kinderen die boven ons wonen. We aten buiten onder het aangebouwde deel van de dorm. Daarna gingen we naar boven en zagen het gezellige interieur. Eén van de meiden hielp met de afwas, er werd koffie gezet, en toen hebben we nog een hele tijd zitten praten en verder kennismaken met het echtpaar in de zithoek, terwijl de kinderen nog lekker buiten speelden. Je moet je dus voorstellen dat het hier om een uur of half 7 al pikdonker is, het hele jaar door, dus buiten spelen in donker. Nu ja, er is voldoende verlichting op het terrein natuurlijk. Maar het is in elk geval altijd “buitenspeelweer”. De kinderen spelen in het algemeen goed samen, maakt niet uit van welke leeftijd je bent. Op zeker moment werd een huilend jongste dochtertje binnengedragen door een van de grotere meisje. Gevallen! Een zere knie en een betraand gezichtje. Het is ook overal hetzelfde. De schade viel mee, dus een koud kompres , liefdevolle aandacht van papa en mama, een lekker koekje, even bij de grote mensen zitten, en toen was het leed weer geleden. Het dormechtpaar komt uit Amerika. Het was fijn om met hen kennis te maken. Zij zijn hier gewoon om te dienen. Eigenlijk werken zij in de stammen, maar door de grote behoefte aan internaatouders zijn zij teruggekeerd om ander zendingswerk niet te laten lijden onder het gebrek aan opvang voor de kinderen.
Zondag 24 augustus
Al vroeg stond ik weer naast mijn bed. Het is om een uur of 6 klaarlicht en nog betrekkelijk koel.
Ik had nog steeds mijn planten- en bloemenstekjes in water staan en dacht dat het beter was om ze zo snel mogelijk in de grond te zetten. Misschien vinden sommigen het een beetje bedenkelijk dat ik op zondagmorgen wat tuinwerk ging doen, maar dan moet je maar denken aan dat rund dat op sabbat in de put viel. Die lieten ze ook niet verdrinken toch?
Ik had natuurlijk geen schopje of zo, dus ben ik even gaan buurten. Jan, onze buurman met groene vingers heeft me toen wat op weg geholpen. Hij liet het voorkomen dat het wel gemakkelijk zou aanslaan als je ze geregeld van een plens water voorzag. Inmiddels, een paar dagen later, lijkt het erop dat niet alle plantjes het zullen overleven. Maar het hele eiland staat vol met planten, dus ik zal mijn hart nog vaak genoeg kunnen ophalen.
Om 9 uur werd er een kerkdienst gehouden. Heel eenvoudig, met gitaarbegeleiding werden een paar liederen gezongen, enkele mensen baden voor dingen die genoemd werden. Eén echtpaar dat ook nog maar een paar weken hier is, gaf een getuigenis en één van de mensen die hier al langere tijd werkt hield een overdenking n.a.v. een voorgelezen Bijbelgedeelte. Het kwam er kortweg op neer, dat God het werk doet, en dat hij daarvoor heel gewone incapabele mensen gebruikt. Velen ervaren dat als een bemoediging. M.a.w. je hoeft niet boven je macht te werken en je zeker niet beter voor te doen dan je bent.
Na de dienst gingen we weer bij Jan en Annette op de koffie. Zij had ook nog een ander stel uitgenodigd, met 4 jonge kinderen. Het is de bedoeling dat ik in de nabije toekomst een paar keer per week op de twee jongste kinderen zal passen als de mama op school lesgeeft. Ze liggen dan wel op bed, het is voor in de middag, maar ik zal ze op andere momenten ook wel tegenkomen. Het waren in elk geval heel lieve kinderen en de ouders wisten er goed mee om te gaan.
In het algemeen zijn de kinderen hier goed opgevoed, ze leren respect te hebben voor hun ouders en alle ouderen, dat werkt natuurlijk heel prettig.
Die avond waren we uitgenodigd bij een ander gezin, die hier ook nog niet zo lang zijn. Zij komen uit Canada. Ook zij hebben alleen hun jongste dochter nog bij zich. Zij is 15 jaar. Eerst hebben ze een aantal jaren zendingswerk gedaan in Brazilië. Toen hadden ze al hun 4 kinderen bij zich. Maar inmiddels zijn er drie getrouwd en wonen in Canada. Ook deze gastvrouw had zich uitgesloofd en een heerlijke maaltijd bereid en als nagerecht warm appelgebak bij de koffie. Heerlijk!
Dit gezin woonde op een bovenetage. Sommige huizen hebben twee verdiepingen. Wij kwamen toen het nog licht was, en het gaf een prachtig uitzicht op de bergen en de zonsondergang. D.w.z. de mooie roze getinte lucht. Dat zien wij vanuit ons huis niet helaas. Verder hadden ze het ook heel gezellig ingericht. Het was een stuk kleiner dat het huis waar wij in wonen. Persoonlijk spreekt mij dat wel aan. Het had iets knus. Dochterlief ging na de maaltijd naar de jongerenbijeenkomst , die elke zondagavond bij een van de mensen verzorgd wordt.
Het onderwerp telefoneren kwam ter sprake. Er is op de basis een telefoon waarmee je naar buiten kunt bellen, maar zo langzamerhand weet iedereen dat bellen via Skype goedkoper en zelfs gratis is, wanneer je met een andere Skyper belt.
O, o, wat een wereld. Het bleek dat er nog niet zolang geleden zendmasten op dit eiland geplaatst zijn dus nu lopen ze hier ook al met mobieltjes rond! Toen Jan en Annette net terug waren van verlof zagen ze voor het eerst Papua’s met een mobieltje aan hun oor, maar wel op blote voeten, dat vonden ze wel vermakelijk. Waar liggen je prioriteiten!
Je kunt dus heel goedkoop aan een mobieltje komen en voor weinig naar het buitenland bellen. Wij waren al helemaal verlekkerd, met de gedachte dat ik dan goedkoop en uitgebreid met mijn moeder zou kunnen bellen. Maar bij nadere informatie bleek dat de verbinding met U.S.A. goed geregeld is en dus goedkoop, maar met Europa is nog geen contact mogelijk. Jammer dan. Maar met Skype kun je ook bellen naar vaste nummers voor weinig geld. Dus als ik eenmaal weet hoe dat allemaal werkt en ik weet dat het in Nederland geen nacht is kan ik eens bellen.
Maandag 25 augustus
Vandaag gingen we verder met onze oriëntatieronde over het terrein. Zaterdag waren enkele gebouwen gesloten, zodat we daar niet in konden.
Drie keer in de week zitten er vrouwen uit de omgeving binnen het hek met groente en fruit. Die kun je dan kopen. Dat is natuurlijk heel leuk, dan heb je vers spul. Apart gezicht, die vrouwen met kleine kindjes die daar hun waren op een kleedje hebben uitgespreid. Eerst hebben we daar onder leiding van J.& A. wat inheemse groenten en vruchten gekocht. Daarna nog wat kantoortjes bekeken en toen zijn we een ritje in een busje van NTM gaan maken in de omgeving. Tja, dat valt moeilijk te beschrijven, er zullen wel wat foto’s op de site staan, dus kijk zelf.
Wij zijn even gestopt bij een huisje aan de zee, waar een vrouw woont die op ons terrein werkt. Haar zoon was thuis. Zijn vrouw en kindjes hebben we daar ook ontmoet. De voertaal is Pidgin, dat is een mengelmoesje met verbasterde Engelse woorden en van alles wat, daar krijgen we binnenkort les in. Dat is wel nodig natuurlijk, want het is niet leuk als je alleen maar naar elkaar kunt lachen. We hebben daar rustig een tijdje op een boomstam gezeten. Er kwamen steeds meer kindertjes bij staan en ook wat volwassenen. Bijna allemaal familie van elkaar. Aan een boom hing in een doek als een soort hangmatje een baby te slapen. Prachtig kindje van ongeveer 3 maanden oud. De vader was ook van de partij. Toen de moeder terugkwam van het kleren wassen in de oceaan hebben we even een familiefoto gemaakt. De baby werd uit het hangmatje gehaald en keek verstoord om zich heen: “Waarom laten jullie me nu niet gewoon slapen?” Maar verder vond hij of zij het wel best. Het zijn erg vriendelijke mensen hier. In dit gedeelte zijn de mensen gewoon aan gekleed, d.w.z. met T- shirtjes, de mannen met korte broeken. De vrouwen met een lap-lap, zoals ze dat noemen, een lap stof om hun lendenen gewonden. Wel alles heel smerig in die dorpjes. De kinderen soms naakt, maar ook weer niet allemaal.
We hadden daar een prachtig uitzicht op de oceaan.
’s Avonds heb ik voor het eerst zelf gekookt, dat was even wennen, maar het ging prima. Er is een normaal 4-pitsgasfornuis, zelfs met oven, dus bakken kan ook.
De voorzieningen zijn allemaal aangepast aan westerse normen, er is stromend water, dat moet je wel zuiveren of koken voor consumptie, maar er is gelukkig genoeg. Doorlopend elektriciteit, overal in de huizen en gebouwen hangen grote ventilators aan de plafonds, in sommige kantoortjes en in de bibliotheek is zelfs airconditioning. Dus wij hebben het hier niet echt moeilijk. In de Bush is het natuurlijk een ander verhaal. Daar hebben de zendelingen die het “eigenlijke” werk doen het een stuk minder comfortabel. Maar dat moet ik nog gaan zien met eigen ogen. Daar zal ik hopelijk later verslag van doen.
Dinsdag 26 augustus
Voor het eerst naar Kimbe, de “grote” stad! Shoppen! Onze begeleiders J.& A. hebben ons onvermoeibaar van alles laten zien. Eerst reden we langs een heel lange weg, aan de kant zagen we van alles, olieplantages, dorpjes, veel mensen en kinderen langs de weg, wel gevaarlijk hoor.
De inlanders rijden hard, er worden regelmatig mensen en kinderen doodgereden. Dat is heel erg, want er heerst hier nog bloedwraak, dus degene die het ongeluk veroorzaakt heeft, wordt zeer zwaar beboet! Dan moet de hele familie, tot in verre relaties, bijspringen, anders komen ze nooit meer van die schuld af!
In Kimbe was het een drukte van belang. Alles maakt ondanks het feit dat er wat welvaart naar het eiland wordt gebracht, toch een armoedige indruk. Alles is grauw, behalve de mensen. De vrouwen hebben daar kleurige jurken of bloezen. Er liep ook een Papua-meisje van een jaar of 20 in T-shirt en spijkerbroek, dat paste eigenlijk niet in het plaatje.
Sinco werd naar een kantoor gebracht waar hij een voorlopig rijbewijs kreeg. Het was een strookje papier met wat onleesbaar geschreven nummers, een stempel en that-sit! En echt “rijbewijs”konden ze nog niet afgeven, want ze konden geen pasfoto maken, omdat de inkt op was!!! Dat kan maanden gaan duren. Maar afijn, als ze genoegen nemen met dat vodje, moet je dat gewoon goed bewaren!
Eerst gingen we naar een grote markt, deels overdekt. Daar was echt van alles te koop. Van groente en fruit en kleding tot batterijtjes, losse strips met antimalaria tabletten, enz. En natuurlijk inheemse dingen zoals losse tabak, kranten om sigaretten van te maken, kettingen van schelpengeld, teveel om op te noemen. Ik ben alweer het een en ander vergeten, maar het was interessant genoeg!
Omdat het beter is om je een beetje aan te passen met je kleding als buitenlandse vrouwen, zochten we naar een bloes die mij zou passen. Maar ik ben toch wel fors, dus dat lukte niet direct. Annette zei dat we wel ergens stof per meter konden kopen. Dat sprak mij wel aan, kan ik lekker naaien!!
Nadat we nog wat groenten en zo hadden gekocht stapten we weer in het busje en reden naar een zaak waar Sinco en Jan iets moesten regelen. De vrouwen bleven in de bus. De deur goed op slot, dat is nodig. Annette had een thermoskan met koffie mee, en koek, dus dat lieten we ons goed smaken. Terwijl wij zaten te wachten kwam er een minuscuul oud mannetje naar ons toe om wat handwerkjes te verkopen. Echte originele rimboebijltjes, gemaakt van een geslepen harde zwarte steen door vlechtwerk op een min of meer creatieve manier verbonden aan een stok. Hij vertelde dat zijn voorouders met zo’n bijltje alles deden in de Bush. Verder liet hij wat wandversieringen zien. Het waren voorstellingen van vogels en andere zaken op een stuk bamboe gebrand. Dat zag er echt heel gaaf uit. Ik vond het wel leuk om voor onze woning een eerste inheemse wandversiering te kopen. Door het raampje gaf hij alles aan, zodat we het mochten bekijken en een keuze konden maken. Wij hadden geen geld, dus moesten we wachten tot de mannen terugkwamen. Toen zij terugkwamen en ons via dat open raampje zagen onderhandelen met dat bruine mannetje, keken ze eerst wel bedenkelijk. Maar toen ze zagen dat het onschuldig vermaak was, werd de prijs betaald, en kreeg ik de uitgekozen wandversiering. Toen gingen we naar de “Supermarkt” leek een beetje op C1000 Greijdanus! Ha,ha! Echt weer van alles te koop. Ik keek mijn ogen uit. Annette vond het wel grappig en gezellig dat ik alles uitgebreid ging bekijken en de verpakkingen lezen. Allerlei onbekende dingen moest ik wel even bekijken en ik wilde wel weten wat het was. Af en toe stopte ik iets in het boodschappenkarretje om uit te proberen, als het tenminste niet te duur was. Soms had ik geen idee wat het was, dat houdt het avontuur des te spannender! Zolang het geen rupsen of andere griezelbeesten zijn en andere mensen het blijkbaar ook kunnen eten, waarom wij dan niet? Op zeker moment deed Annette een leuke vondst, ze begon helemaal te flippen: een busje hagelslag! En de grap was dat het er letterlijk zo op stond. Het merk is Ritz, de Indonesische variant van Venz zeker? Er staat op: ”100 % pure cacoa butter CHOCOLADE HAGELSLAG , Brilliant Delicious Chocolate.” Op de andere kant een plaatje met twee blanke kindjes die hard aan het fietsen zijn, daar staat boven “De smulpaapjes”, en “Enriched with Vitamins A,D, E!” Verder kan ik mijn Indonesisch nog wat testen omdat er ook nog wat informatie over de plaats van de houdbaarheidsdatum op staat in het Indonesisch . Echt geweldig leuk! Ook al geef ik niks om hagelslag, we moesten natuurlijk allebei blikje kopen! Goed als Ruth eens komt logeren!!!! Ik kan niet helemaal wijs worden uit die datum, maar het blikje alleen al is leuk om te hebben!
De slagerij was ook leuk. Er lag best mooi vlees, niet duur. Een complete varkenskop keek met dode oogjes vanuit de vitrine de winkel in! Lekkere lamskoteletjes gekocht! De mannen waren intussen naar andere, meer technische winkels aan het kijken, dus wij als vrouwen konden ons helemaal uitleven in de airconditioned supermarkt. Even waan je jezelf in een goedwerkende samenleving, maar dan kan het gebeuren dat je opeens in het pikkedonker komt te staan. Stroomuitval! Annette zei: “Ben ik blij dat ik geen geld bij me heb, hier houd ik dus helemaal niet van. Je kunt zo beroofd worden!” Gelukkig ging na enige seconden het licht weer op en liep iedereen gewoon door of er niets aan de hand was. Toen we genoeg in onze karretjes hadden, lieten we die gewoon ergens staan, om even in een ander gedeelte van de zaak te kijken. Daar waren ook de lapjes stof!
Oh geweldig, hier kon ik echt mijn hart ophalen! Ik moest me echt inhouden! Ik heb twee lappen gekozen en bijbehorend band om de mouwtjes of wat dan ook mee af te zetten, dat zie je namelijk veel. Het grappige was, dat die inlandse vrouwen toekeken hoe ik mijn keuze maakte, en zich er mee bemoeiden. Want het ene bandje was te smal, vonden ze, en een ander te breed. Ook de kleur die ik passend vond, keurden zij af, en wezen een andere aan. En dat alles in gebarentaal, echt grappig! Ik paste me maar aan hun adviezen aan, ten slotte, als je één met hen wilt worden, moet je hun aanwijzingen wel opvolgen natuurlijk!
De mannen waren ook weer terug en toen hebben we alles afgerekend en zijn een restaurant gaan opzoeken! Ja,ja, je hebt hier een heus luxe restaurant, behorend bij een hotel. Dat was pas echt een sensatie! Het zag er echt goed uit, zoals je dat in vakantiefolders ziet. Een keurig overdekt terras, omzoomd door palmen en andere prachtige tropische bomen, bloemen, enz., met uitzicht op de oceaan en de bergen van het schiereiland! Een vlonder op palen liep het water in en eindigde in een overdekt terrasje, waar je tegen extra betaling je ook kon laten bedienen, als je dat zou willen. Maar wij vonden het prima op het normale terras en installeerden ons aan een tafeltje voor 4 personen. Het was er niet druk, maar we waren zeker niet de enigen! Voor een leuk prijsje hadden we daar een heerlijke eenvoudige maaltijd. Wij kozen voor gebakken vis, frieten en koolsalade, of een soort hamburgerbroodje met kip en groente. Het drinken werd in blikjes geserveerd, overigens wel met een glas erbij! Toen we de maaltijd afgesloten hadden zijn we nog even de vlonder opgelopen en hebben heerlijk in de zeewind op een paar stoeltjes, die daar stonden, genoten van het
adembenemende uitzicht. Een rokende vulkaan op de achtergrond, niet te geloven!
Daarna liepen we nog een rondje door de tuin, een tropisch paradijsje! Er stonden zelfs kleine vakantiebungalowtjes! Dus mensen, weet je welkom!
We bezochten nog een aantal grote zaken en gaven onze ogen goed de kost!
Moe en voldaan zijn we toen naar huis gegaan!
Ik ben zo snel mogelijk op bed gegaan. ’s Avonds was er nog een bijeenkomst en ik dacht dat Sinco me wel op tijd wakker zou maken, maar dat heeft hij niet gedaan. Ik vond dat natuurlijk achteraf geen enkel probleem! Om een uur of half 11 kwam ik bij uit een soort bewusteloosheid. Niet lang daarna ben ik verder gaan slapen en kon daarom de volgende ochtend weer normaal functioneren.
Woensdag 27 augustus
Ik begon na het ontbijt maar eens aan de was. Vanmorgen moest ik er zelf aan geloven. We hadden intussen wat wasgoed gespaard, dus het zou de moeite wel waard zijn. Ik moet zeggen dat ik nog steeds mijn draai en ritme niet goed gevonden heb. Ik leef en werk nogal chaotisch, alles moet zo wennen, dus ik ben bepaald niet efficiënt bezig. Maar dat zal wel normaal zijn. Zoals ik al eerder schreef, kon ik hier gebruik maken van een combiwasmachine, waarbij je dus veel zelf moet doen.
Er is een droogmolen bij elke woning. De droogmolen die mij is toebedeeld had stalen waslijnen die er nogal verlopen uitzagen, dus ik had in de stad nieuwe waslijnen gekocht. Die ging ik maar eens installeren. Terwijl ik met de was en in de tijd dat ik moest wachten met de lijnen bezig was, bleek het alweer tijd te zijn voor een afspraak die we hadden met de financieel manager. Wij moesten natuurlijk wegwijs gemaakt worden in het financiële wereldje waar we nu mee te maken krijgen. Er zijn allemaal regels, ook vanuit de regering van dit land, waar we rekening mee moeten houden en we dragen ook mede verantwoordelijkheid voor het hele centrum, dus daar kregen we uitgebreide informatie over. Ook werd ons verteld hoe het gaat als je post wilt versturen, postzegels wilt kopen, enz. Er zijn verschillende vervoermiddelen, die eigendom zijn van het zendingscentrum hier en die kun je huren als je eens naar de stad moet, of wat dan ook. Dus alle spelregels betreffende de financiën, enz. werden ons duidelijk gemaakt.
Toen dat klaar was ging Sinco nog met iemand anders praten over zaken waar ik niet zo veel mee te maken zal hebben, dus ben ik naar huis gegaan. Ik dacht dat ik mijn wasje verder moest verzorgen. Maar tot mijn verrassing hing het al aan de drooglijnen te wapperen!
Annette had haar werkmeisje gevraagd het voor mij te doen, nu dat was erg lief. Ik ben toen maar om koffie gaan bedelen, want ik had nog geen koffieapparaat. Heerlijk even een “bakkie gedaan”met een buurpraatje. (Toch wel prettig als je nog even iemand hebt om in je moedertaal te babbelen).
Toen was het tijd om te lunchen.
Sinco zou die middag voor het eerst les gaan geven op school. Eerder deze week was hij al in school geweest tijdens een les die een collega gaf. Deze gaf tijdelijk bepaalde lessen die Sinco zou gaan geven, maar het viel hem niet mee! Terwijl we nog in Nederland waren was ons al duidelijk dat hij met groot verlangen naar Sinco uitkeek, zodat hij ontlast kon worden. Ook al had men Sinco geadviseerd rustig de tijd te nemen om te acclimatiseren en in te voegen in het volgend semester, dat was voor beiden geen optie. Sinco had enerzijds al zolang uitgekeken naar het lesgeven op de Malangoschool, dat hij niet meer te houden was. Anderzijds vond hij het maar niets dat zijn collega zo extra moest zweten en beter zijn energie kon geven aan de lessen waar hij meer plezier in heeft. Het is een hele gewaarwording dat de leerlingen de hele les stil zitten luisteren, geen commentaar geven als hen niets gevraagd wordt, niet met elkaar praten of klieren! Wat een luxe! En dan te bedenken dat er in het klaslokaal geen airconditioning is, maar wel slecht werkende ventilatoren die alleen maar een hoop herrie maken!
De kinderen maken best lange dagen. Van 8 uur tot 3 uur, met twee keer een half uurtje pauze. En dat 5 dagen in de week.
Men heeft hier ingesteld dat de lesblokken zo compact mogelijk zijn, met zo min mogelijk vrije uren of middagen, zodat ze langere vakanties hebben. Dit met het oog op de kinderen van wie de ouders in de Bush werken. Zo kunnen ze voor een langer aaneengesloten periode bij hun ouders zijn, afgezien nog van de hoge reiskosten die dit alles met zich meebrengt. Dus na elk blok van 6-8 weken hebben ze 3 weken vrij.
De eerste les ging wel goed, ook al is het voor iedereen wennen. Voor Sinco voornamelijk omdat het nu allemaal in het Engels moet. Daarbij zijn het natuurlijk een heel ander type lessen dan hij altijd in het landbouwonderwijs moest geven. De leerlingen zijn anders gewend. Ook zitten de kinderen van verschillende leeftijden en niveaus is in één klas! Dus ga er maar aan staan! Des te groter voordeel is het dat de kinderen goed opgevoed zijn en respect hebben voor hun leerkrachten, ja, zelfs dankbaar zijn dat mensen hun willen lesgeven! Wat zijn de Nederlandse kindertjes toch gruwelijk verwend, of niet soms?
Ik moest de waslijnen nog verder in orde maken, dat wilde ik eerst doen. Het was niet slim om dat op het middaguur te doen, want het was natuurlijk goed heet. Maar ja, hieruit blijkt dat ik ook wel eens eigenwijs ben.
Toen ik daarmee klaar was had ik het zo heet gekregen, dat het voelde of mijn bloed kookte. Ik had dus dringend behoefte aan een opfrisser! Nu is het zo, dat hier wel stromend water is en douches, en ook al zijn er twee kranen, er is alleen keuze uit “koud” water. Dus als je wilt douchen is het aangenaam genoeg, maar als je jezelf eens echt lekker op wilt frissen, wat eigenlijk continue het geval is, is het ook wel eens een beetje vervelend. Ik heb toen in een bak water ijsblokjes en koelelementen gedaan en dat op de Indonesische manier over me heen gegooid.
Toen we nog in Indonesië werkten, leerden we dat de mensen daar geen douches hadden, want in hun badruimtes hadden ze een ongeveer één meter hoge stenen bak gebouwd, met een breedte en lengte van ongeveer 80 bij 80 cm. Die grote bak stond altijd gevuld met water, daar lag dan een plastik bakje bij, een soort emmertje met een recht houten handvat, en dan gooide je daarmee plenzen water over je lijf en dat was echt een verkwikking. Toen wij daar net aangekomen waren, vertelde onze collega, dat het veel lekkerder was dan gewoon douchen. Eerst geloofden we dat maar half, maar toen we het beproefd hadden, wisten wij dat hij gelijk had. Dus eerlijk gezegd geef ik de voorkeur aan die manier van baden. Het Indonesische woord voor baden is mandi, wat de Nederlanders vernederlandst hadden tot mandiën.
Ik ben aansluitend de badkamer gaan soppen, want zo na een halve week intensief gebruik leek me dat wel aan te bevelen. Natuurlijk werd ik daar weer niet koeler van, maar met de ventilator aan kwam ik toch een heel eind. Daarna nog een poging gedaan tot een middagslaapje.
Zowel Sinco als ik ondervinden dat ons slaap- en waakritme niet overeenkomt met de tijden die in deze samenleving aangehouden worden. Nu ja, even liggen is altijd goed. Maar daarna ben ik maar weer opgestaan, heb mijn dagboek wat bijgewerkt en toen werd het tijd om de avondmaaltijd te bereiden. Dit keer aardappelen met verse doperwten (nu ja vers, ze waren al wat uitgelopen, maar dat was geen probleem) en lamskoteletjes.
’s Avonds was er een vrouwenbijeenkomst waarbij ik geacht werd aanwezig te zijn.
Dus nadat de vaat gedaan was en ik nog een kwartiertje op bed had gelegen, ben ik naar Annette gegaan. Samen liepen we toen naar het huis waar de bijeenkomst was. Er werd aandacht gegeven aan twee vrouwen die jarig waren geweest of nog moesten worden deze week, dus in plaats van Bijbelstudie deden we een spelletje. Iedereen moest drie dingen opschrijven over zichzelf waarvan twee dingen waar gebeurd waren en één ding niet waar. En dan moest je buurvrouw het voorlezen en de groep moest raden wat je niet echt had meegemaakt of gedaan. De dames, het waren er zo ongeveer 15, hadden groot plezier. Zelf vond ik het niet echt lachwekkend, maar misschien kwam dat omdat ik het Engels nog niet volledig onder de knie heb en de clou van de grapjes niet helemaal doorhad. Maar de bedoeling was goed, het zijn allemaal heel fijne mensen hier die zich volledig willen inzetten voor het werk en voor elkaar! Sommigen kennen elkaar al lang, maar er zijn er ook genoeg mensen die ook nog maar net hier zijn. Op één Duitse vrouw na, ben ik de enige die niet Engelstalig ben opgegroeid. De anderen komen, voor zover ik het nu weet, uit Engeland ,Amerika of Canada. De bijeenkomsten duren hier nooit erg lang. Iedereen gaat hier op tijd naar bed geloof ik, en de dagen beginnen weer vroeg. En dat is maar goed ook, want ’s morgens is het, in deze tijd van het jaar in elk geval, een heerlijke temperatuur.
Toen ik thuis kwam zat Sinco nog achter de pc om werk voor te bereiden en de contacten te onderhouden, enz. Dat laatste is momenteel vooral onze bezigheid in onze “vrije” tijd.
Ik ben lekker op één oor gegaan.
Donderdag 28 augustus
In de koelte van de ochtend ben ik maar eens een paar rondjes gaan fietsen over het terrein in het kader van conditietraining. Uiteraard zit ik niet de hele dag stil, maar het is goed om ook mijn fietsspieren te onderhouden. Sinco speelt wel eens een spelletje volleybal mee met de kids.
Op onze veranda staat een oud brik, wat vroeger waarschijnlijk een keurige fiets was. Maar er zitten twee wielen met goede banden, trappers en een stuur aan, weliswaar met een afgebroken handvat (hoe dat nu kan?) maar je kunt er mee rijden.
Dat heb ik dus gedaan, over het gras, dus genoeg weerstand! Dat kost dubbele energie, daarom hoefde ik niet zo lang, haha. Want echt spannend is het niet om rondjes te rijden. Jammer genoeg kun je niet in je eentje buiten de basis fietsen, bovendien is er dan ook alleen maar één rechte weg waar de auto’s altijd flink hard rijden. Ook niet bepaald aantrekkelijk dus.
Na een opfrisbeurt, want de koelte was maar betrekkelijk, hebben we ontbijt genomen en daarna hadden we een onderhoud met de administrateur. De rest van de dag heb ik voornamelijk zitten schrijven (dagboek bijwerken), e mails sturen, etc.
Sinco gaf ’s middags weer les.
’s Avonds waren we op de maaltijd genodigd bij een gezin met vier kleine kinderen, de oudste bijna 8 jaar. Dit gezinnetje hadden we zondag al ontmoet en bij deze mensen ga ik volgende week beginnen met oppassen. Als de beide ouders werken, zal ik een uurtje in de middag op de (slapende) kinderen passen. Nu konden we dus nader kennismaken. Het was prachtig om te zien hoe zij heel rustig en leuk met elkaar aten, met ons als gasten. Aanvankelijk waren de kinderen natuurlijk onder de indruk en hielden zich braaf bezig met eten. Af en toe zei er eentje iets tegen “mummy”. Het is nog heel apart om kleine kindjes Engels te horen praten. Na het eten werden ze wat vrijer. Op zeker moment zei het jongentje van 5 tegen Sinco, met zo’n lief fijn stemmetje: ” I can move my ears!” En meteen geeft hij een demonstratie, draait zijn hoofdje opzij, en met uiterste concentratie zie je hem die kleine oortjes bewegen. Geweldig leuk! Toen begonnen ze aanhalig te worden, ze kwamen op schoot, de twee jongste kinderen en allemaal werden ze een beetje dol. Totdat er één haar hoofdje stootte. Tja, meestal draait het op huilen uit, als ze al te baldadig worden. Maar gelukkig, het verdriet en de pijn waren snel vergeten toen ik mijn fotoboekje voor de dag haalde. We lieten ze wat foto’s zien van onze eigen kinderen, dat vonden ze wel interessant. Vooral de moeder natuurlijk!
We hadden op het overdekte buitenterras gegeten. Alles is hier afgeschermd met muskietengaas, dus je kunt altijd van de open lucht genieten, zonder bang te zijn voor beesten, muggen en zo. Ook alle ramen. Dus slapen met een klamboe is hier niet nodig.
Voor de koffie gingen we binnen zitten. Toen kwamen de voorleesboekjes voor de dag. We waren zo goed niet of we zaten allebei met een kind op schoot in het Engels voor te lezen. De ouders genoten er wel van. Toen er verder geen gesprek op gang kwam en ze geen aanstalten maakten om de kids naar bed te brengen, zijn we maar opgestapt. Je moet wel even wennen en leren aanvoelen wat ze van je verwachten. Dit waren Amerikanen en van onze Nederlandse buren hoorde ik later dat de Amerikanen hun kinderen vaak lang laten opblijven, ook de kleintjes.
Het was heel leuk om daar te zijn.
Meestal ben ik ’s avonds al vroeg moe, ga dan maar lekker op tijd slapen, want ergens midden in de nacht word ik weer wakker. Soms lukt het me om nog een keer in slaap te vallen, maar langer dan tot 6 uur houd ik het tot nu toe meestal niet uit. Sinco gaat altijd later naar bed, maar wordt ook op de gekste tijden wakker.
Vrijdag 29 augustus
De administrator waar we de vorige dag mee gesproken had, had ons gevraagd of we nog wat in de stad nodig hadden. Hij moest er vrijdag zijn. Aangezien wij ons dinsdag georiënteerd hadden en redelijk goede matrassen hadden gezien, besloten we om van de aangeboden lift gebruik te maken.
Wij waren dus voor de tweede keer in de stad. Sommige zaken gingen ons al een beetje bekend voorkomen. Afgezien van bed en matras, kochten we meteen nog wat huishoudelijke dingen die wij voor ons nieuw op te zetten huishouden nodig hebben. Zoals ik schreef, hebben we nu alles in bruikleen, maar als de eerlijke eigenaren terugkomen van verlof, volgend voorjaar, is het raadzaam dat wij onze eigen spulletjes verzameld hebben. We hebben ook voor een leuk prijsje een goede naaimachine gekocht, dat is voor mij toch onontbeerlijk. Nu kan ik binnenkort aan de slag met mijn lapjes om daarvan mijn Papua-bloesen te maken en er zal nog wel meer te naaien zijn in de toekomst. Er stond hier een oude machine, maar die mist een onderdeel, en zal eens een goede onderhoudsbeurt nodig hebben. Wie gaat dat doen? Leefde mijn vader nu nog maar, die was er goed in! Maar ja, we zullen zien. Voorlopig hoop ik vooruit te kunnen.
Onze begeleider moest nog in de Supermarkt zijn, daar hebben we toen nog wat brood meegenomen. Niet zulk lekker brood als je in Nederland kunt kopen, maar het is goed te eten.
Verder hebben w die dag geen spectaculaire dingen beleefd.
Zaterdag 30 augustus
Vanmorgen kwam buurvrouw Annette om yoghurt te maken. Ik kreeg een “starter” van haar, en zij demonstreerde hoe je met melk yoghurt kunt verkrijgen. Ik denk dat het hetzelfde is als de melkkefir die ik zelf ook al had. Het is heerlijk om zo op die manier aan frisse yoghurt te komen. Daar kun je lekker mee variëren. Toen was het alweer koffietijd. Annette vroeg of we bij haar kwamen, Sinco was daar trouwens al heen om met Jan iets te regelen en er zou nog iemand komen. Dus gezellig daar weer heen. We waren uitgenodigd om zondag mee naar het strand te gaan. Eventueel met anderen als er meer mensen mee wilden. Nu zijn er verschillende wegen om bij de kust te komen waar een lekker strandje is, maar niet alle wegen zijn altijd begaanbaar. Omdat ze eerst wilden bekijken of een bepaalde weg naar een strandje wel begaanbaar was met de auto, werd dat die morgen vooraf geïnspecteerd door Jan. De dames mochten mee om te zwemmen, dat was leuk: we zaten als twee vrouwen achter in de laadbak van de pick-up, lekker in de open lucht! De weg naar het strand was maar voor een deel begaanbaar. Jan probeerde met een hakbijl nog wat weg te hakken, maar er waren zulke diepe gaten in de grond, dat het niet mogelijk zou zijn om dichter bij de zee te komen met de pick-up. Intussen waren wij samen richting het strand gelopen, over een platgetreden smal looppaadje, tussen allerlei bomen, bloemen en planten door. Ik denk dat we ongeveer 10 minuten gelopen hadden voor we bij de zee kwamen. Heerlijk, met kleren en al de zee in! Zwemmen in alleen je badpak is hier niet gebruikelijk, niet netjes. Zeker niet als blanke, je trekt toch al bekijks genoeg. Bovendien moeten we representatief zijn en geen aanstoot geven. Nu, wij genoten er niet minder om! Wat een warm water was dat zeg! We hadden wat drinkwater en zoute crackertjes meegenomen om ons lichaam het nodige onderhoud te verschaffen. Jan was intussen ook bij het strandje gekomen en hakte onder de bomen nog wat onkruid weg, zodag we de volgende dag een goed plekje in de schaduw hadden om te zitten. Na een uurtje gingen we weer terug naar huis voor de luncht en de middagrust.
’s Avonds de “buurtbarbecue”. Het is al jarenlang een gewoonte hier om regelmatig met de bewoners van “ons hoekje”, zo’n 5 á 6 gezinnen, eens in de zoveel tijd een barbecue te organiseren. Omdat er nogal wat verloop was geweest in de bewoning was er al een poos geen barbecue georganiseerd, maar nu wat het dan toch weer zover!
We zijn nu met 5 gezinnen, afgezien van het internaat.
J&A zijn in het voorjaar hier teruggekomen en de andere vier gezinnen, waar bij dus ook bij gerekend zijn, zijn de afgelopen maanden juli/augustus (terug)gekomen. Met zo’n barbecue neemt iedereen zijn eigen vlees mee en dat wordt dan op de barbecue van te voren geroosterd. Verder neemt elk gezin nog een extra gerecht mee, waarvan iedereen wat kan nemen. Zo krijg je een heel gevarieerd menu. Sinco had pannenkoeken gebakken.
Totaal zijn er 8 kinderen in dit hoekje in de leeftijd van 8 tot 16 jaar. Onze pannenkoeken werden zeker niet versmaad, zeker niet door de kids! Er waren ook een lekkere aardappelovenschotel, fruitsalade, koolsalade, een pastasalade en heerlijk appelgebak. Afgezien dat het allemaal heel smakelijk was, was het ook erg gezellig. De kinderen vermaakten zich ook prima, na het eten mochten ze nog marshmallows roosteren, dat was natuurlijk groot feest. Daarna waaierden de kinderen uit, terwijl de ouders nog lekker na bleven praten. De kinderen kunnen hier veilig spelen, dus dat is natuurlijk geweldig voor ze. Heerlijk vrij en altijd “lekker weer”. Die hekken om het terrein en bewaking zijn zo gek nog niet. Als ouders kun je je kinderen onbezorgd laten spelen. Ze moeten natuurlijk wel voorzichtig zijn, want ongelukjes kunnen altijd gebeuren.
Het was trouwens de afgelopen dagen behoorlijk winderig, dat is wel aangenaam hier! Zelfs af en toe een regenbuitje. |
... terug naar begin!
